Ο Μπαγκλαντές

Σεπτέμβρης-2002 

Ο Μπαγκλαντές

Φτωχά παράθυρα σε πόνου τζάμια

έμεινε πια μόνος ο Μπαγκλαντές

μόνος φίλος στο συρτάρι μια λάμια

να θυμίζει την πατρίδα από το χθες

Χάθηκαν τα πάντα σε μια στιγμή

όταν όλους τους κατάπιε η γη

γυναίκα,παιδιά,φίλους και εχθρους

Θεού κατάρα, σε καιρούς νοθρούς

Αυτός δεν το βάζει κάτω,κάνει πάντα το καλό

Γυρνώντας από δω και από κει,

παριστάνει τον μικρό θεό

μοιράζοντας δώρα, χαρά και ελπίδα

την λύπη στα μάτια του όμως είδα

Αχ, γιατί η μοίρα παιδεύει τους καλούς;

γιατί θέλει να τους κάνει μικρούς θεούς

Αχ, γιατί όμως αυτοί αντέχουν;

Γιατί είναι μικροί θεοί και δύναμη έχουν

Ο Μπαγκλαντες ζούσε στην περιοχή του Μαραθώνα. Τον φώναζαν όλοι έτσι (με το όνομα της πατρίδας του) και όχι με το όνομά του. Είχε χάσει από ένα σεισμο στο Μπαγκλαντες την οικογένεια του. Δούλευε σε κτήματα στο Μαραθώνα.Ήταν ο αγαπημένος των ντόπιων αλλα ιδιαιτέρως των μικρών παιδιών. Με τα χρήματα τα λίγα που είχε αγόραζε σοκολάτες και καραμέλες και τα μοίραζε στα παιδιά.Δεν έχω ξαναρωτήσει από τότε που τον είδα(πριν 10 χρόνια περίπου) τους συγγενείς μου αν ζει ακόμα εκεί και τι έχει γίνει....αλλά όπως και να έχει για μένα ήταν ένας μικρός Θεός!

ACTIVE MEMBER - ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ (LYRICS)

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ' αγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και δω απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.
Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω,
από τ' αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς,
λυτρώνω μάνες και γιους.
Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι·
και τη ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.
Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας την κόχη.
Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι.

Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία
που στο κουφάρι σου πετάξαν τα κλεμμένα μ'αφθονία,
άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη,
γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη
να σου δώσω μια, να γυρίζεις για πάντα και πάντα
να σου φυσάω πρίμα, κράτα μου αγάντα
μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή.
Καινούρια αρχή και σε καλό να τους βγει.

Σε καλό θα μου βγει κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου.
Έχω μαζί μου, σ' αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου,
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου,
κάνω τ' αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου.
Τιμή μου, λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη
και στα μπαγκάζια σου μη στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή.

Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη.
Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους
ή τους πετάνε για πάντα μες στους πανέρημους τόπους.
Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου
κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου.
Σύξυλη η μπέσα μου μπροστά στη βρώμικη ιστορία,
μύθος απέθαντος και ωμή αλληγορία.
Περιγελάστε με, δειλοί, ξεχάστε με,
πλέξτε με φιτίλι και ανάψτε με·
μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί