Μια φορά γιε μου κι έναν καιρό
βασιλιάς καλός όριζε τόπο μακρινό...
Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιά
έτοιας λογής ν' αρχίζει
και σε καιρούς αλλοτινούς
ο νους τση ν' αρμενίζει
Να μου μιλεί σιργουλευτά
για κείνα και για τ' άλλα
για μαγικά, για έρωτες
για φονικά μεγάλα
Για βασιλιάδες νιους καλούς
που κάστρα επατούσαν
τσι μάισσες και τα θεριά
σκοτώναν κι ενικούσαν
Κι όντεν ο ύπνος ο γλυκύς
δόξευγε το μυαλό μου
στον κόσμο των παραμυθιών
γύριζ' ο λογισμός μου
Έσβησ' ο χρόνος ο κακός
μαζί με τη χαρά μου
τσι ιστορίες τση γιαγιάς
από τα όνειρά μου
Κι έρχουντ' απ' τον παλιό καιρό
Θε μου νάταν αλήθεια
ώρες αεροφύσημα
κείνα τα παραμύθια
Μην κλαις μικρή μου και πληγές
ανοίγεις μου στα στήθη
εμείς οι δυο θα κάνουμε
τον κόσμο παραμύθι
Αφιερωμένο σε όσους μας αγάπησαν αληθινά και δεν είναι πια μαζί μας. Αφιερωμένο στην γιαγια μου.
Γεννήθηκε και πήγε σχολείο στους Αγίους Αναργύρους και μετά δούλευε ως κλητήρας (εξωτερικές δουλειές)
στην τότε Columbia στην Ριζούπολη, ενώ έπαιζε μπάσκετ στον “Ιωνικό” Νέας
Φιλαδέλφειας. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών
Επιστημών και όταν τελείωσε τη σχολή σπούδασε marketing..Τα ίδια χρόνια έβαζε μουσική ως DJ στις “Καρυάτιδες” της Πλάκας. Συνέχισε να
εργάζεται στην ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ απεσταλμένος στην Κρήτη ως πωλητής. Έμεινε εκεί τρία
χρόνια και απέκτησε μεγάλη εμπειρία, η οποία του έδωσε τη δυνατότητα να
αντιληφθεί με ποια κριτήρια αγοράζει ο κόσμος τους δίσκους, πράγμα που
αποδεικνύεται μεγάλο προτέρημα όταν ασχολείται αργότερα μεπαραγωγές και
marketing.Επίσης, έχει κάνει μια μεγάλη επιτυχία με τους
“Dreamer and the fool moon” και το τραγούδι “Sandrina” που είχε αγγλικούς
στίχους. Αυτό το maxi single πούλησε 49.000 αντίτυπα και ανέβηκε στις πρώτες
θέσεις των καταλόγων της Ιταλίας, Ελβετίας, Γαλλίας κ.ά. . Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μάνος Ξυδούς ήταν συντονιστής
στον δημοφιλή δίσκο Φλου, του Παύλου Σιδηρόπουλου με τη Σπυριδούλα, που
εκδοθηκε το 1979.Εκτός αυτού, υπήρξε παραγωγός σε πάρα πολλούς δίσκους Ελλήνων
καλλιτεχνών, όπως στου Βασίλη Παπακωνσταντίνου, στης Ελένης Τσαλιγοπούλου κ.α.Όταν συναντιέται με τους “Πυξ Λαξ” είναι Marketing
Director στην ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ, θέση που την ευθύνη της επιλογής έχει η ΕΜΙ Αγγλίας
και έχει ως παραγωγός χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Συμμετείχε στην παραγωγή του πρώτου και τρίτου δίσκου
των Πυξ Λαξ έως ότου γίνει μέλος του συγκροτήματος,
ερμηνεύοντας αρκετά κομμάτια τους. Παράλληλα έγραφε μουσική και στίχους. Κάποια
από τα τραγούδια που φέρουν την σφραγίδα του Ξυδούς είναι το "πούλα
με", "εσύ εκεί", "χωρίς ντροπή", "μόνο για εκείνη
μη μου λες", "με στέλνεις", "τι ζητάς", "υπάρχουν
χρυσόψαρα εδώ", "η εικόνα του χειμώνα", "άχρηστα
ρολόγια" , "δεν θα δακρύσω πια για σένα", "τα δοκάρια στο
γρασίδι περιμένουν τα παιδιά", "κάνε κάτι και για σένα",
"ποδήλατα δίχως φρένα", "πυξίδα","you get in
love" κ.α.
Από το 2004,
οπότε και διαλύθηκαν οι Πυξ Λαξ ακολούθησε ξεχωριστή πορεία συνεργαζόμενος με
αρκετούς καλλιτέχνες και κυκλοφορώντας τέσσερις δίσκους. Συμμετείχε επίσης στο
δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου "Προσέχω
δυστυχώς", στα περισσότερα τραγούδια του οποίου είχε γράψει στίχους και
μουσική, ενώ συνεργάστηκε και με τους Όναρ, αλλά και με τον Πάνο Κατσιμίχα,
τον Γιάννη Χαρούλη, και τους Βωξ.
Απεβίωσε στο Νέο Φάληρο στις 13 Απριλίου 2010 από ανακοπή καρδιάς ενώ πραγματοποιούσε πρόβες, σε ηλικία
57 ετών.
Με την πρωτοβουλία των πρώην συνεργατών του στους Πυξ Λαξ, του Φίλιππου
Πλιάτσικα και του Μπάμπη Στόκα, ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατό του και ο
τελευταίος δίσκος του με ονομασία Όταν θα φύγω ένα βράδυ από 'δω, οποίος
είχε μείνει στη μέση, και εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2010. Στο δίσκο αυτό
συμμετείχαν και φίλοι του Μάνου όπως ο Διονύσης Τσακνής, ο Νίκος Πορτοκάλογλου,
ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο
Λάκης Παπαδόπουλος, οι Όναρ, ο Μύρωνας Στρατής. Επίσης η Μαρία και η Νάντια
Σπηλιωτοπούλου και οι κόρες του Μάνου Κατερίνα και Νέλλυ.
Η τελευταία ζωντανή εμφάνιση του Μάνου Ξυδούς ήταν στις 8 Απριλίου 2010 στην Κύπρο.
Δισκογραφία
Με τους Dreamer and the full moon
Sandrina (1985)
Never give it up (1986)
Anne Frank (1986)
Με τους Πυξ Λαξ
Τι άλλο να πεις πιο απλά
(1990)
Ζόρικοι καιροί (1991)
Ο ήλιος του χειμώνα με
μελαγχολεί (1993)
Για τους πρίγκηπες της
δυτικής όχθης (1994)
Ο μπαμπούλας τραγουδάει
μόνος τις νύχτες (1996)
Νυχτερινός περίπατος στην
ιερά οδό (1997)
Ζωντανή ηχογράφηση στην
ιερά οδό (1997)
Παίξε παλιάτσο τα τραγούδια
σου τελειώνουν(1997)
Ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς
(1998)
Στίλβη (1998)
Άσε την εικόνα να μιλάει
(1999)
Νετρίνο (1999)
Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ;
(1999)
Τα δοκάρια στο γρασίδι
περιμένουν τα παιδιά (2001)
Από εδώ κι από κει...
(2002)
Χαρούμενοι στην πόλη των
τρελών (2003)
Τέλος - Live Στο Λυκαβηττό
(2004)
Προσωπικοί δίσκοι
Κανάστα (2005)
Περιμένοντας το νέκταρ (2006)
Μέχρι να πάρεις παγωτό, σε
βρίσκει ο χειμώνας (2007, μαζί με τον Πάνο Κατσιμίχα)
Βράδιασε, τα ξαναλέμε (2007)
Τ' αστέρια θα 'ναι πάντα
μακριά (2008)
Όταν θα φύγω ένα βράδυ από
’δω (2010)
Προσωπική Γνώμη
Ο Μάνος Ξυδούς ήταν η ψυχή του μεγαλύτερου συγκροτήματος(εμπορικά
σίγουρα) που πέρασε από την Ελλάδα. Ήταν μέσα στο σύστημα (EMI) αλλά βοηθούσε πολλούς νέους καλλιτέχνες να αναδειχθούν.Στους Πυξ Λαξ έδινε για μένα μια ισορροπία και μια σοφία. Κρατούσε την εμπορικότητα χωρίς όμως να την οδηγεί σε ευτελισμό.Ο Μάνος ήταν ροκ τύπος.Η γνώμη του ήταν πάντα σεβαστή από όλους. Η απουσία του δυστυχώς ήταν διάχυτη και στην επανένωση του γκρουπ στις συναυλίες το 2011 που έγιναν προς τιμή του.
Τον γνωρίσαμε απο τον Atlantis fm. Ο Μάνος Τζαβολάκης μουσικός παραγωγός μας κρατούσε συντροφιά μέσα από τη συχνότητα του πιο rock σταθμού της πόλης.Στην εποχή της εφηβείας μου ο Atlantis ήταν ένας από τους top σταθμούς της Αθήνας και του Πειραια και αποτελούσε θέμα συζήτησης καθημερινά σε παρέες νέων και όχι μόνο. Εκπομπές σαν τις ροκ καταστάσεις όχι μόνο σου κρατούσαν συντροφιά αλλά σου "μάθαιναν" μουσική.Δυστυχώς τέτοιου είδους εκπομπές και σταθμοί και πολύ περισσότερο τέτοιοι μουσικοί παραγωγοί λείπουν σήμερα από το ραδιόφωνο.Δεν είναι τυχαίο άλλωστε και πως μετά το κλείσιμο του Atlantis το ελληνικό ροκ-έντεχνο πέρασε μια περίοδο παρακμής .Στο βίντεο υπάρχει ένα αφιέρωμα στον Jim Morisson και τους Doors.Καλή ακρόαση...και μην ξεχνάτε όπως ο Μάνος έλεγε το εξής:Μην καταναλώνεστε με λάθος ανθρώπους,σε λάθος μέρη τις λάθος στιγμές...
Στίχοι: Δημήτρης Υφαντής Μουσική: Δημήτρης Υφαντής Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης
Στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ' άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ
Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ' της νύχτας τα μαλλιά
πάνω στης γης τ' αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά
Την κούπα μου γεμίζω,
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω,
στον ουρανό του αετού η κραυγή
Μήπως τελικά η γενιά μας μείνει ως μία παράπλευρη απώλεια της κρίσης και όλης αυτής της ιστορίας των τελευταίων χρόνων; Από την άλλη βέβαια οι προηγούμενες γενιές ζήσανε πολέμους,φτώχειες,δυστυχίες. Απλώς η δικιά μας έμαθε σε γενικές γραμμές στα πούπουλα και στην ασφάλεια.Φυσικά αυτό δεν ισχύει για τους πάντες...αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είναι για πολλούς.
Έχω μεγάλη αγωνία να δω το πως θα συμπεριφερθεί η γενιά μας όταν έρθει στα πράγματα...Το πως δηλαδή οι σημερινοί συν-πλην τριαντάρηδες θα κυβερνήσουν,θα ασκήσουν εξουσία και προς τα που θα πάνε το καράβι "Ελλάς".Για το τώρα πάντως δεν είμαι σίγουρος αν μια πορεία(αγανακτισμένοι),μια συνειδητοποιημένη ψήφος ή κάποια άλλη κίνηση μπορεί να αλλάξει τον "κόσμο"...αλλά είμαι απολύτως σίγουρος πως η πλήρης αδιαφορία τον αφήνει ίδιο.
Ο Μπαγκλαντες ζούσε στην περιοχή του Μαραθώνα. Τον φώναζαν όλοι
έτσι (με το όνομα της πατρίδας του) και όχι με το όνομά του. Είχε χάσει από ένα
σεισμο στο Μπαγκλαντες την οικογένεια του. Δούλευε σε κτήματα στο Μαραθώνα.Ήταν
ο αγαπημένος των ντόπιων αλλα ιδιαιτέρως των μικρών παιδιών. Με τα χρήματα τα λίγα
που είχε αγόραζε σοκολάτες και καραμέλες και τα μοίραζε στα παιδιά.Δεν έχω
ξαναρωτήσει από τότε που τον είδα(πριν 10 χρόνια περίπου) τους συγγενείς μου αν ζει ακόμα εκεί και τι έχει
γίνει....αλλά όπως και να έχει για μένα ήταν ένας μικρός Θεός!
ACTIVE MEMBER - ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ (LYRICS)
Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη, τ' αγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή, δεν αντέχω της βολής τη σιγή. Και δω απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή, ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή, τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.
Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω. Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω. Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω, από τ' αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω. Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο, φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.
Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς, λυτρώνω μάνες και γιους. Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι· και τη ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι. Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας την κόχη. Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι.
Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία που στο κουφάρι σου πετάξαν τα κλεμμένα μ'αφθονία, άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη, γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη να σου δώσω μια, να γυρίζεις για πάντα και πάντα να σου φυσάω πρίμα, κράτα μου αγάντα μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή. Καινούρια αρχή και σε καλό να τους βγει.
Σε καλό θα μου βγει κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου. Έχω μαζί μου, σ' αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου, την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου, κάνω τ' αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου. Τιμή μου, λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη. Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη και στα μπαγκάζια σου μη στριμώξεις ντροπή, ούτε σιωπή.
Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη. Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους ή τους πετάνε για πάντα μες στους πανέρημους τόπους. Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου. Σύξυλη η μπέσα μου μπροστά στη βρώμικη ιστορία, μύθος απέθαντος και ωμή αλληγορία. Περιγελάστε με, δειλοί, ξεχάστε με, πλέξτε με φιτίλι και ανάψτε με· μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί
παραθέτω σχόλιο ενός χρήστη από τα σχόλια του βίντεο:
Θυμάμαι να ακούω αυτό το κομμάτι σε κάποιο από τα λάιβ του στο Μετρό και να ανατριχιάζω.
Και ο άνθρωπος το είχε γράψει πολύ πριν ξεσπάσει το κύμα
μετανάστευσης και φανεί καθαρά τι σημαίνει "ρατσισμός αλά Γκρεκ", και
πολύ πριν ξυπνήσουν οι διάφοροι ψευτο-προοδευτικο-εξυπνάκηδες, οι
περισσότεροι από τους οποίους τότε τον έφτυναν.
Στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος
Ο Άλι μαθαίνει που 'ναι το Ισλάμ,
κουβέρτα κουρέλι προσκυνάει τον Αλλάχ.
Μπουζούκια και ντίσκο ρατσισμό αλά Γκρεκ,
κι ο Άλι μαθαίνει ντεμέκ.
Από άλλη θρησκεία προσγειώθηκε εδώ,
φοράει κελεμπία μα και γραβάτα καρώ.
Στο Αράμπια είναι μη σε πάρει ο ύπνος, θα ξημερώσεις αλλού,
κι έτσι, ο Άλι ματώνει παντού
Σέρβιρε coffee, ξένε που πας,
στο αλλοδαπών ευθεία,
με oλίγη από τας- κεμπάπ.
Κι όλα μοιάζουν οικεία προς ανατολάς,
μα τώρα κυρίες και κύριοι,
ο Άλι ματώνει για μας.
Άλι αλί Άλι αλί Άλι αλί-μονο που,
ο Άλι ματώνει για μας,
ο Άλι ματώνει για μας.
Για τους μη μυημένους να πούμε πως ο μπάμπης είναι ηρωική μορφή
αλκοολικού παμφάγου και μποέμ σκύλου, μετενσάρκωση θα έλεγε κάποιος του
Μπάμπη του φλου. έζησε στο Χαλάνδρι για απροσδιόριστη περίοδο, υπάρχουν
μαρτυρίες από αρχές δεκαετίας 80 μέχρι πρόσφατα και φυσικά στα στενά της
περιοχής κυκλοφορούν 10άδες απόγονοι του.
Και οι δυο τους όπως και να'χει ήταν ...φλου και ροκ!!!
Μουσική - Στίχοι : Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση : Ψαραντώνης
Έχω μιά τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ γιά το καλό μου
γιά κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω
γιά να της τραγουδήσω
τον πιό βαρύ καημό.
Όρη, λαγκάδια και γκρεμούς με σπρώχνει να περάσω
γιά να την αγκαλιάσω
στον πιό τρελό χορό
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της
μου δίνει την προβιά της
γιά να τηνε φορώ.
Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι
σχεδόν αγαπημένοι
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει τούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.
Οι εκλογές τελείωσαν…η χώρα γλύτωσε την πτώχευση….και μπορεί η νέα κυβέρνηση να αρχίσει πια να επαναδιαπραγματεύεται προς όφελος του ελληνικού λαού. Όλοι γνωρίζουμε το πόσο δύσκολο είναι να επαναδιαπραγματεύεσαισε τούτη την άδικη και ταπεινή ζωή. Τα πάντα κυλάνε ήρεμα πια. Όλοι περιμένουν την μεγάλη στιγμή…την μεγάλη διαπραγμάτευση που θα σώσει το έθνος …
Ειρωνεύεσαι φίλε….και οι κακοί οι κομμουνιστές τι θα κάνανε άμα παίρνανε την εξουσία; Ποιος ξέρει…..έτσι και αλλιώς δεν την πήραν…..
Πάμε στο θέμα μας τώρα….
To πρόβλημα δεν είναι η επαναδιαπραγμάτευση τελικά…..είναι ο επαναπροσδιορισμός…τι είμαστε , τι θέλουμε ,τι βλέπουμε , τι ακούμε…
Το πρόβλημα είναι γενικό αλλά πιο πολύ προσωπικό, γιατί είμαστε συνυπεύθυνοι για ότι συμβαίνει…φυσικά δεν τα φάγαμε όλα μαζί όπως κάποιος κυριούλης είπε..αλλά
τα βλέπαμε όλοι μαζί να συμβαίνουν …
Το πρόβλημα είναιτο πώς θα διαχειριστούμε την τίγρη που έχουμε μέσα μας, αν τελικά αυτή μας νικήσει ή καταφέρουμε να την νικήσουμε εμείς. Αν μας οδηγήσει προς το γκρεμό ή μας δώσει τελικά απρόσμενες δυνάμεις και νέες οδούς να ακολουθήσουμε….
Τι είμαστε τελικά; Aς κοιτάξει ο καθένας μας τον εαυτό του ,την οικογένεια του, τους συγγενείς του…και ας αναρωτηθεί; Σε ποια τάξη ανήκω;…Προσοχή.. όχι σε ποια τάξη θέλω να είμαι…αλλά σε ποια τάξη είμαι…..Αυτό είναι το πρώτο βασικό βήμα, από κει και πέρα τα άλλα έρχονται…ξεκινάνε από μόνα τους…τσουλάνε.
Έτσι απλά είναι τα πράγματα……πολύ απλά για να τα κάνουμε σύνθετα….
Τι θέλουμε τελικά; Θέλουμε να είμαστε εμείς καλά..και οι άλλοι χειρότερα, θέλουμε το γενικό καλό, θέλουμε φωτιά στο σπίτι του γείτονα και στο δικό μας πισίνα….είναι και αυτό ένα ερώτημα….τελικά τι θέλουμε….σε τούτο τον κόσμο ; Έτσι από τον αυτοπροσδιορισμό…το τι είμαστε προχωράμε στο δεύτερο βήμα….λίγο δυσκολότερο που θα χρειαστεί ίσως περισσότερη ώρα να μας απασχολήσει το νου…από τα πολλά άλλα σημαντικά και δημιουργικά πράγματα που κάνουμε…το κακό βέβαια πως σε αυτή την περίπτωση είναι πως …δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα….δηλαδή υπάρχουν όρια….και πίτα συγκεκριμένη….το παιχνίδι είναι το πώς θα μοιραστεί η πίτα….άρα στον φιλοσοφικό στοχασμό μας θα πρέπει ίσως ….να ανακαλύψουμε το Θεό και διάβολο που κρύβουμε μέσα μας..Τον πρώτο για τους αδύναμους…και τον δεύτερο για τους παντοδύναμους…..Αυτή βέβαια η μίξη…θρησκείας –πολιτικής –φιλοσοφίας μπορεί να μας στοιχήσει….να κάψει εγκεφαλικά κύτταρα…δεν βαριέσαι…
Τι βλέπουμε και τι ακούμε; Είναι το πιο απλό…κυκλοφορούν σχεδιαγράμματα και στο διαδίκτυο…το ποιοι ελέγχουν τα ελληνικά ΜΜΕ…και αν ψάξεις περισσότερο..τι δουλειές κάνουν…..δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο…
Όλα αυτά άλλοτε θα ημερεύουν και άλλοτε θα αγριεύουν την τίγρη μέσα μας…..αν λάβουμε υπόψην και το παρελθόν του καθενός(το τι ψήφιζε παλιότερα)…οι αντιδράσεις της τίγρης θα ποικίλουν από περίπτωση σε περίπτωση…
Τα αποτελέσματα…του πειράματος ας τα κρατήσει ο καθένας για τον εαυτό του…αν δεν τον φάει η τίγρη τότε το πείραμα θεωρείται επιτυχημένο …οποιοδήποτε αποτέλεσμα κάνει την τίγρη συνοδοιπόρο και ένα κομμάτι δημιουργικά αναντικατάστατο του εαυτού μας….είναι καλό κατά γενική ομολογία……
Προσοχή λοιπόν στην τίγρη που έχουμε μέσα μας…γιατί δαγκώνει!!!!!!!
Με τ' ουρανού τα ντέρτια κι αν πηγαίνω μικρή να μου συμπαθείς
σαν την παλιά παρέα συνεπαίρνει και πως να την αρνηθείς
Θέλω να σου μιλήσω γιά χαμένες πατρίδες αλλοτινές
προτού γενούν κι εκείνες παραμύθια και θύμησες μακρινές
Πατρίδα αλαργινή
ρίχνει με το σταμνί
μακρύς χειμώνας
Σκέψου περβόλιν όμορφο κι ονειρεμένο τόπο
που η κάθε βιόλα μύριζε με το δικό της τρόπο
Φύσα Βοριά το Νότο κι ως το γλέντι μας έφταξ' ο στεναγμός
με δάκρυα γεμάτος είναι ο πρώτος μεγάλος μας ποταμός
Ανατολή και Δύση και μουρμούρι π' ακούγεται σα λυγμός
άγιο αίμα έχει μες στα στήθια του ο άλλος μας ποταμός
Μιαν ανοιχτή πληγή
κάθε κομάτι γη
όταν ξεχνιέται
Λίγο μεράκι της καρδιάς δώσε ν' αντέξει ακόμη
κι όλοι οι καιροί το δέρνουνε τούτο το σταυροδρόμι
Ώρες νεκρές σαπίζουν μες σε σπίτια που μοιάζουνε με κελιά
και μαγικές εικόνες μας κλειδώσαν τη σκέψη και τη μιλιά
Φιδοσυρμός ο κόσμος και πηγαίνει καλή μου χωρίς σκοπό
φοβούμαι μη σε πάρει, άκουσέ με μικρή μου που σ' αγαπώ
Ψεύτικοι οι θεοί
τα θαύματα και οι
γιορτές παζάρια
Πολύχρωμα, φανταχτερά, μα ψεύτικα ταξίδια
που δεν αλλάζουν τίποτα κι όλα απομένουν ίδια
Δε με τρομάζει ο χρόνος καβαλάρης μικρή μου κι ανέ περνά
μόνο σαν παίρνει φίλους την καρδιά μου ραΐζει και με γερνά
Όσα ζευγάρια μάτια έχω ζήσει και πιά δεν ξαναθωρώ
τόσα ζωής κομάτια έχω αφήσει στο δρόμο που προχωρώ
Το τέλος παγερό
μοιάζει με τον καιρό
η μοναξιά μας
Δεν ειν' το δάκρυ το στερνό γιά κείνον που ποθαίνει
μα γιά θανάτους εκατό κρυφούς δικούς μας βγαίνει
Εγώ 'μαι ένας ξένος κι όσα αγάπησα κι έχουνε πιά χαθεί
τά 'χω ακριβοφυλάξει στης καρδιάς μου τον τόπο τον πιό βαθύ
Το προσωπάκι γείρε κι αφουγκράσου στο στήθος μου μιά καρδιά
με του Γενάρη μοιάζει την πιό άγρια και σκοτεινή βραδιά
Φύγε πριν πληγωθείς
μακριά μου να σωθείς
και ας πονέσει
Θα πουν γιά με πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα
