Μπάμπης Στόκας - Αρτίστα (HD Live) Τεχνόπολις

 
Στίχοι: Λάκης Παπαδόπουλος
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Άλλες ερμηνείες:
Ισιδώρα Σιδέρη


Kαι μην την ψάχνεις φίλε, σοβαρά σ' εκείνη
Είναι αρτίστα σε πρότυπα γενικά
Είναι μια κούκλα, σε βελούδινα προγράμματα
και τραγουδά σε μικρόφωνα χαμηλωμένα

Η καριέρα της δυο πράγματα παράταιρα
Σιγκόντα σε φτηνές παραγωγές
Υποτελής σε βραδινά καθάρματα
Κονσομασιόν και παρέες φιλικές

Μ' ένα σου νόημα μπορείς να την αποκτήσεις
και ξέρεις, δεν κοστίζει ακριβά
Κλείσε το μάτι, και θα ?χεις ότι ζητήσεις
χίλια κουνήματα αραβοϊνδικά

Και μην την ψάχνεις φίλε, σοβαρά σ' εκείνη
είναι αρτίστα με πρότυπα γενικά
Είναι ένα γρέζι σε ψυχή που χάνεται
και τραγουδά σε μικρόφωνα χαμηλωμένα

Μ' ένα σου νόημα...

Πως θα γίνει η αλλαγή???

20/6/2012

                  Πως θα γίνει η αλλαγή

Πως θα γίνει η αλλαγή…
         αν δεν μας στηρίξεις Αγγελική?

         Το τοπίο είναι θολό
         έλα να φτιάξουμε τον σοσιαλισμό
         Το’ πε και ο Αλέξης σε μία ομιλία
         Αγγελική άκου επιτέλους ,τη γνώμη του Ηλία

         Πως θα γίνει η αλλαγή…
         αν δεν μας ψηφίσεις Αγγελική?

         Η ελπίδα να ξέρεις δεν είναι ουτοπία
         πάντοτε οδηγούσε τη παγκόσμια ιστορία
         για κάτι πιο δίκαιο πιο δημιουργικό
         μακριά από φόβο ,φθόνο και μαρασμό

         Και αν τα κανάλια μας κρύβουν την αλήθεια
         και μας ποτίζουν όλο παραμύθια
         εμείς να ξέρεις γλυκείαν οπτασίαν
         θα τους γεμίσουμε με τρομοκρατίαν

         Πως θα γίνει η αλλαγή…
         αν δεν μας στηρίξεις Αγγελική?

         Και μείς μετανάστες είμαστε τελικά
         ξένοι σε ξένους τόπους,ζούμε σε προσφυγικά
         άναψε μου το φυτίλι αν μπορείς
         για να βρω το στίχο της ζωής

         Πως θα γίνει η αλλαγή…
         αν δεν μας ψηφίσεις Αγγελική?

         Σύριζα λοιπόν στην εξουσία
         για να πέφτουν μολότοφ στην αδικία
         για να διώξουμε τον καπιταλισμό
         και να φέρουμε το φως το αληθινό

         Και αν όλα αποδειχθούν ψεύτικες ελπίδες
         και κάποτε μου πεις.. «Σου τά’λεγα..είδες»
         δεν πειράζει,τίποτα δεν θα χαθεί
         έτσι και αλλιώς δεν θά ’μαστε πια μοναχοί

         Πως θα γίνει η αλλαγή…
         αν δεν μας στηρίξεις Αγγελική?

ΥΓ....επειδή αναρτάται να διευκρινιστεί πως όλα αυτα με μολότοφ και τρομοκρατίες είναι λόγω ποιητικής αδείας και χιουμοριστικά για την γνώμη των κακοπροαίρετων που τσουβαλίαζουν τον Σύριζα με τα άκρα.
Στην καλή φίλη Α.Α

"Ρέιβ πάρτι" - XAΡΗΣ & ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ

Στίχοι:  

Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Μουσική:  

Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

(τραγούδι)
Ρουμ, παπαρούμ, παπαρούμ, παπαρούνα,
τη στίβουμε και κάνουμε μαντζούνα
και ύστερα τη βάζουμε να βράζει
δεκαοχτώ μερόνυχτα σε σιγανή φωτιά.

(αφήγηση)
Όσο πέρναγε η ώρα το ξέφωτο γέμιζε καλικάντζαρους. Στρατός ολόκληρος από καλικάντζαρους! Ερχόνταν συνεχώς καινούριοι, ξεπροβάλλοντας πίσω από τους χιονισμένους λόφους, καβάλα στις χήνες τους. Στρατός ολόκληρος από καλικάντζαρους που χόρευαν σαν μουρλοί γύρω απ’ το καζάνι. Ο Μανδρακούλος, μεθυσμένος, καβάλα ανάποδα σ’ ένα γαϊδούρι, συντόνιζε τη φάση. «Κάντε τούτο, κάντε κείνο, κάντε τ’ άλλο!» Όλοι τον ’’έγραφαν’’ κανονικά. «Εμπρός!» έλεγε στο γαϊδούρι . «Βρε, που πας βρε ζωντόβολο;» Γιατί το γαϊδούρι αντί για μπρος, πήγαινε προς τα πίσω. Είχανε πέσει σε έκσταση. Ρέιβ πάρτι!!!

(τραγούδι)
Ρουμ, παπαρούμ, παπαρούμ, παπαρούνα,
τη στίβουμε και κάνουμε μαντζούνα
και ύστερα τη βάζουμε να βράζει
δεκαοχτώ μερόνυχτα σε σιγανή φωτιά.

 

Η Σατραπεία (Καβάφης)

 

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Ἀφιέρωση....(Μ.Αναγνωστάκης)

Ἀφιέρωση

Γιὰ τοὺς ἐρωτευμένους ποὺ παντρεύτηκαν
Γιὰ τὸ σπίτι ποὺ χτίστηκε
Γιὰ τὰ παιδάκια ποὺ μεγάλωσαν
Γιὰ τὰ πλοῖα ποὺ ἄραξαν
Γιὰ τὴ μάχη ποὺ κερδήθηκε
Γιὰ τὸν ἄσωτο ποὺ ἐπέστρεψε
Γιὰ ὅλα ὅσα τέλειωσαν χωρὶς ἐλπίδα πιά.

 
                                      Μ.Αναγνωστάκης

Η μπαλάντα του Κυρ Μάρκου

11/7/2012

 

Για τον Γκουσγκούνη γραφτήκανε πολλά

μύθοι, αλήθειες και μυστικά

αλλά για τον κυρ Μάρκο ο ιστορικός

δεν τον έχει γράψει ακόμα επακριβώς

 

Ότι και να πεις θα είναι ιεροσυλία

χιλιάδες σελίδες,σε αμέτρητα βιβλία

που δοξάζουν τον μέγα κύριο αυτό

έμπνευση για κάθε δημιουργό

 

Στο ραδιόφωνο όταν ήταν παραγωγός

σε δεκάδες κοριτσόπουλα ο οδηγός

τους μάθαινε να ακούνε μουσική

και πως το πουλάκι κελαηδεί

 

Και αυτές συγκινημένες από χαρά

του αφήνανε ένα σημείωμα κάθε φορά

ένα που κάποτε διάβασα στο βιβλιαράκι

«Μαρκό,θα σε θυμάμαι για πάντα…Ζωζω Σαπουντζάκη»

 

Πάντα ο φίλος μας είχε υπομονή

γιατι του άρεσε το καλό νινί!!

«Μάρκο θέλω παρεούλα,

δικιά σου για πάντα ,Λάσκαρη Ζωούλα»

 

Ήτανε είδωλο ότι και να πεις

αφού ψηφίστηκε ως ο μέγας φασωτής

«Μάρκο είσαι και το πρώτο αλάνι…Μάρθα Καραγιάννη»

 

Πέρασαν τα χρόνια και οι καιροί

κάποια  θα πρεπε να είναι η τυχερή

που στο βιβλίο με την παραξενη υφή

θα έβαζε την τελική υπογραφή

 

Ήταν η Κυρία Μαίρη τελικά

Που του πήρε του Μάρκου τα μυαλά

και από τότε κύριος σοβαρός

εμείς τον αγαπάμε ..αν και δεξιός!!!

 

 

 

Τι Τατσόπουλος και μαλακίες.....Ο Κυρ Μάρκος είναι είδωλο.Αφιερωμένο για πάρτη του!!!!

Το καλύτερο βίντεο του ....VENCEREMOS

Venceremos σημαινει θα νικησουμε και το τραγουδι αυτο έχει αγκαλιάσει όλων των ειδών τις νίκες, αλλά κυρίως τις απέλπιδες που γίνονται με δυσμενείς αφετηριακές συνθήκες

Μικρό και ταξιδιάρικο

21/12/12

Ταξιδιάρικο

Παράξενες μέρες, ήρθες και εσύ

έκανες το περίπλοκο,

μου τράβηξες την προσοχή

Η σιωπή σου, η δικιά μου αδυναμία

της φαντασίας μου περίπλοκη

διεργασία

Ταξιδιάρικο,μικρό και βελουδένιο

Θαρρώ πως στο παραθύρι σου

διαβαίνω

Κράτα ένα φως για να μπω

επανάσταση και πάθος ζητώ

Παράξενο το μυαλό μου

και οι συνθήκες άλλο τόσο

μα πως με βρήκαν οι καιροί

πάλι στίχους στην μπόρα μου

να δώσω

στην Α.Κ

.....Μετανάστης-Immigrant.....

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει,
που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει.
Παρόλα αυτά του ωκεανού, ξέρω, το μαύρο κύμα
σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα.
Α! και στην Αμερική, μαζί με τη Μαρίκα, το Δούσια τον Κωστή.
Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει,
που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει.
Παρόλα αυτά του ωκεανού, ξέρω, το μαύρο κύμα
σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα.
Α! και στην Αμερική, μαζί με τη Μαρίκα, το Δούσια τον Κωστή.

Τους βλέπω μπρος τα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι
σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι.
Βουβές γυναίκες, άλαλες που δύναμη αναβλύζουν,
παιδάκια που δε νιώθουνε το δρόμο που βαδίζουν.
Α! Τα χρόνια τα παλιά, βαριά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα.

Του Κατσαρού ανεμίζουνε τα κατσαρά μαλλιά του,
καθώς κοιτάζει αντίθετα προς τη γενέτειρά του.
Του φέρνει ο άνεμος στ΄αυτιά τραγούδια αγαπημένα,
τα παιξε στην κιθάρα του, τα δωσε και σε μένα.
Α! απ' την Αμερική, μαζί με τη Μαρίκα, το Δούσια τον Κωστή.

Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι,
θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολισμάνοι.
Άλλοι θάχουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν
και άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δεν θα σβήσουν.
Α! στην Αμερική Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες και κει.
Τους βλέπω μες τα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι
σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι.

The place where I grew up nurses a secret grievance:
that the sea did not consent to wash its soil.
But for all that, I know that the ocean's black wave
takes you right into the deep, or all the way to China,
A! and to America, together with Marika, Dousia and Kostis.
The place where I grew up nurses a secret grievance:
that the sea did not consent to wash its soil.
But for all that, I know that the ocean's black wave
takes you right into the deep, or all the way to China,
A! and to America, together with Marika, Dousia and Kostis.

I watch them inside my eyes, on the old ship,
clinging to the deck like barnacles, all the emigrants:
mute women, unspeaking, saving their strength,
little children who do not realize what road they are walking.
A! Those were heavy cargoes, in the old days, leaving for America.

The curly hair of Katsaros flies in the wind
as he looks backwards to the place of his birth.
The wind brings to his ears beloved songs
that he used to play on his guitar, it has brought them to me too,
A! and to America, together with Marika, Dousia and Kostis.

And as the ragged ship unloads in the harbour,
the foreign policemen will stack them in rows.
Some will find their way and thrive,
and others will never quench their thirst until they die.
A! In America... Greece, like a wild weed, you took root there too.
I watch them inside my eyes, on the old ship,
clinging to the deck like barnacles, all the emigrants...

Έρχεται η συντέλεια.....

Λίγα χρόνια μνημόνιο ακόμα και θα ανοίξει η γη να μας καταπιεί!!!!!!!!!!!!!

Ηλιος με δόντια....

                                    14-12-2003

Αφού υπάρχεις

                              Αφού υπάρχεις μην φεύγεις

                              άσε με για λίγο να σε δω,

                              τώρα που πέφτει η αυλαία,

                              το τέλος μοιάζει θλιβερό

                              Και εσύ όμως γελάς,

                              χωρίς να ξέρω το γιατί

                              και εσύ όμως διψάς

                              για λίγο ακόμα ζωή

                              Μεθυσμένη από χαρά

                              έτρεχες εδώ και κει,

                              τ’αστέρια να μετράς,

                              θα φύγει έτσι μού’γνεφες

                              …..η μοναξιά!     

 Αφιερωμένο στην Σκαναβή Ξανθουδάκη Ζινέτ (την "τρίτη" γιαγιά μου) 

 

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Άγιε Βασίλη,

Ετούτες τις δύσκολες στιγμές που το έθνος των Ελλήνων περνά, παίρνω την πρωτοβουλία να σας στείλω γράμμα και με αφορμή φυσικά και την εορταστική περίοδο που σε λίγες μέρες ξεκινά.

Σκοπός αυτής της κίνησης είναι να σας εκφράσω την υποκειμενική μου άποψη και θέση για τα γεγονότα που απασχολούν ετούτες τις παράξενες μέρες την χώρα. Δεν έχω σκοπό να σας ζητήσω κάτι….αλλά δεν θα με χάλαγε αν στέλνατε και τίποτα. Εξάλλου Άγιος είστε ,θαύματα κάνετε…..και ένα θαύμα θα ήταν χρήσιμο και αποτελεσματικό για να σωθεί τούτο το έθνος από το κακό.

Άγιε Βασίλη….

            Υπάρχουν δυο όψεις για να μελετήσεις την κατάσταση των πραγμάτων. Η αισιόδοξη που εκφράζει την φωτεινή πλευρά του εαυτού μας και παλεύει καθημερινώς με την ψυχρή λογική και η απαισιόδοξη που είναι πιο διαδεδομένη στις μέρες μας και αποτελεί σημαία το μέσου πολίτη στην απομόνωση και αποχαύνωση.Και οι δυο όψεις συμπορεύονται στο μυαλό μου και δημιουργούν μια εμπόλεμη ζώνη.Τέρμα όμως το βαθυστόχαστο του θέματος , ας αρχίσει η αναλυτική-καυστική και χιουμοριστική παρατήρηση της υποκειμενικής καταστάσεως

            Άγιε Βασίλη σκέφτομαι να μεταναστεύσω αλλά δεν ξέρω που να πάω. Η Ευρώπη έχει κρίση, Η Αμερική είναι υπό πτώση , η Αφρική έχει λιοντάρια, Στις Αραβικές χώρες δεν θα αντέξω να έχω πολλές γυναίκες… θα τρελαθώ, στην Κίνα δεν θα αντέχω να βλέπω Κινέζες συνέχεια, στην Ανταρκτική έχει κρύο και στην Αυστραλία έχει καγκουρό….. Οπότε κάθομαι εδώ…καλά είναι και εδώ….μωρέ!

           

Μια χαρά όλα, ο Αντώνης ο Βάγγος και ο Φώτης δίνουν σκληρές μάχες για την Ελλάδα. Ειδικά αυτός ο Φώτης της υπεύθυνης και σοβαρής αριστεράς μας έχει εντυπωσιάσει όλους. Τον αγαπάμε και θα τον θυμόμαστε για πάντα σε λίγο καιρό, όταν θα τον βλέπουμε να τα πίνει με τον Καρατζαφύρερ στο καφενείο έξω από τη βουλή(όταν λέμε έξω σε απόσταση τουλάχιστον 20 χιλιομέτρων). Ο Βάγγος μια χαρά….την πάτησε. Έτρωγε όλο το φαί του για να γίνει πρωθυπουργός μια μέρα αλλά η μοίρα θα τον οδηγήσει να κλείσει τελευταίος την πόρτα στο σοσιαλιστικό κόμμα που λέει πως κυβερνά. Ο Αντώνης και αυτός οκ, αλλά δυστυχώς το να είσαι εχθρός του Δρακουμέλ δεν είναι ότι καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί…

           

Αυτά τα ολίγα…που το πάω που το πάω, είμαι πολύ αντικειμενικός Άγιε Βασίλη για αυτό δεν σου λέω το μετά, μετά την πτώση τους, το αφήνω στην φαντασία σου γιατί όπως σου είπα είμαι πολύ αντικειμενικός. Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει.. θα είναι παράξενη μέρα…και όπως να κυλήσουν τα πράγματα μετά,κανείς δεν ξέρει κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τίποτα,μόνο και μόνο για εκείνη την ημέρα αξίζουν τα πάντα ..δεν ξέρω αγαπητέ Άγιέ μου..τα πάντα ρει…εξάλλου τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή!! Για μαύρα πράγματα δεν σου μιλάω γιατί ξέρω ότι είσαι antifa αφού μοιράζεις δώρα σε όλα τα παιδάκια απ’όλες τις φυλές.Το κόκκινο που φοράς μου δημιουργεί κάποια ερωτηματικά. Ελπίζω  να μη διαβάζεις κάθε μέρα ριζοσπάστη αλλά ούτε Φως των σπορ. Το ξέρω κουφάλα είσαι σε συνιστώσα μην το κρύβεις. Τι ψήφισες..αριστερό ρεύμα ή πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης? Πάντως εκεί στον Σύριζα δύσκολα να σε δεχθούν γιατί θα φοβηθούν πως σε καιρό κρίσης θα μοιράζεις υποσχέσεις για δώρα και έτσι θα τους κατηγορήσουν ότι επικοινωνείς με το πνεύμα του Ανδρέα.Όπως και να έχει ότι και να είσαι , είσαι ένας Άγιος. Και οι Άγιοι δεν ψηφίζουν τίποτα…είναι αναρχοοαυτόνομοι! Μην μάθω όμως ότι τα πίνεις με τον Άνθιμο…..θα σε μαλώσω κακό αγόρι!!!

Πάμε τώρα στα καθημερινά!  ΗΗδδδδΗ νεολαία αυτού του τόπου παλεύει με τόλμη και πίστη για το κοινό όφελος και την σωτηρία της πατρίδας.Τα καφέ-μπαρ ασφυκτιούν από ζωντάνια και δημιουργικότητα και κάπως έτσι θα ξεκινήσει και η επανάσταση…υπολογίζω πως θα είναι πολύ σύντομα….Επίσης η αδικημένη επαρχία αυτού του τόπου ετοιμάζεται για την μεγάλη αλλαγή έχοντας πάντα το προοδευτισμό στο μυαλό της σαν τον αναντικατάστατο οδηγό της για δημιουργία και έμπνευση. Τα πάντα κυλάνε προς ένα επαναστατικό δρόμο! Όλα στο πνεύμα της άλληλεγγύης. Γιατί οι νέοι ξέρουν πως δουλεύοντας για 500 ευρώ συνεισφέρουν στην ανοικοδόμηση του έθνους και είναι περήφανοι για αυτό και απαιτούν να μειωθεί και άλλο ο μισθός για να προσφέρουν παραπάνω. Γιατί η επαρχία ξέρει πως όπου να’ναι θα εμφανιστεί ο Εξαδάκτυλος και θα κάνουμε πάλι λειτουργία στην Αγιά Σοφιά.Αμην!!!

            Αλήθεια όμως που βρίσκεται το μικρό γαλατικό χωριό με τους παράξενους ανθρώπους? Υπάρχει? Η τελικά τα πάντα και οι πάντες στο χρόνο και στην πορεία γίνονται ένα με το σύστημα με αυτό που κατηγορούν. Άγιε Βασίλη αν το βρεις αυτό το χωριό πες μας να το ξέρουμε…όχι ότι εμείς εκφράζουμε κάτι το επαναστατικό,τρίχες κατσαρές,αλλά για να το επισκεπτόμαστε  που και που να πίνουμε κανά ρακόμελο

            Παρ’ όλα αυτά και άλλα πολλά. ο άλλος εαυτός έχει αισιοδοξία. Γιατί επανάσταση τελικά ίσως είναι τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας. Για τα μεγάλα θέλει ειδική συζήτηση και ανάλυση.Ένα μικρό παράδειγμα είναι το χαμόγελο. Ίσως είναι η πρώτη προσωπική επανάσταση του καθενός μας.Πάει κόντρα στο ρεύμα και τρομοκρατεί τους τρομοκράτες.Ένα άλλο είναι ο έρωτας, με την  επαναστατικότητά του προκαλεί αλλεπάλληλες απώλειες στο σύστημα και δημιουργεί συνθήκες δημιουργίας με άπειρες δυνατότητες. Τέλος η αλληλεγγύη …γιατί τελικά ακόμα και να μη υπάρχει Θεός, οφείλουμε να τον βρούμε!

            Αυτά που λες Άγιε Βασίλη. Βαριέμαι να σου  γράψω άλλα. Έτσι και αλλιώς δεν υπάρχεις και ευτυχώς που δεν υπάρχεις για να κάνουμε και εμείς οι απλοί άνθρωποι τίποτα και να μην τα περιμένουμε όλα από τους Αγίους.

Χαιρετίσματα,

Venceremos!!

Με των πολλών τη λογική - Ψαραντώνης

 CD: Οσο κι αν δέρνει ο 'ανεμος (2012)
μουσική : Γιωργης Ξυλούρης
στίχοι : Μήτσος Σταυρακάκης

Με των πολλών τη λογική
δεν συμφωνώ καθόλου
βγαίνω απ' τη στράτα του Θεού
και μπαίνω στου διαόλου.

Ρωμάνου,Εμπρήσκους και Χριστού*
και βρύση του Βαρσάμου
νερό καθάριο δώστε μου
να σβύσω τη φωθιά μου.

*πηγές στα Ανωγειανά όρη

Οι άγιοι...και οι διάβολοι!!!!

 απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς"

"Θυμάμαι πόσο βαθιά πληγώθηκα όταν ύστερα από κάποιους μήνες στην ασφάλεια, με πετάξαν σ' ένα τζιπ, δεμένο με χειροπέδες παρόλο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος, περπάταγα με τα τέσσερα... Με φορτώνουν, που λες, σ' ένα τζιπ για το Γεντί Κουλέ. Ήξερα ότι πάω για θάνατο μου το 'χαν πει σε όλους τους τόνους στην ασφάλεια.

Ήταν Σάββατο απόγευμα καλοκαίρι.Θα 'χε μπει για τα καλά ο Ιούλιος. Περνάγαμε απ'το Βαρδάρη, είχαν σκολάσει τα μαγαζιά, ο κόσμος μυρμήγκιαζε στους δρόμους, φορτωμένος ψώνια. Ακούμπησα τα χέρια μου με τις χειροπέδες στο παραπέτο του τζιπ, μια ματιά, μια ματιά... Ο ένας από τους χαφιέδες με κατάλαβε. «Βλέπεις ρε μαλάκα; Ποιος νοιάζεται για σένα, μαλάκα; Λες ότι πας να πεθάνεις γι' αυτούς, ποιος σε ξέρει; Τους βλέπεις; Κάνουν τα ψώνια τους, θα πάνε σπίτι τους, αύριο στα βαποράκια, Περαία, Μπαξέ, Αρέτσου, θάλασσα, παιχνίδι, κορίτσια, ποιος νοιάζεται για σένα, μαλάκα; Πας για εκτέλεση, κι είσαι μονάχα δεκάξι χρονών»...

Ένιωσα τέτοια απελπισία, τόση δυστυχία, ώστε μόλις αντάμωσα τους άλλους στην φυλακή, έβαλα τα κλάμματα. Ε, έπρεπε να περάσω πολλά και να διαβάσω πολύ, για να καταλάβω πόσο μοναδικός και πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη."


και οι διάβολοι.....

οι ποιητές της "ήττας"....(που νίκησαν όμως τις καρδιές και τον χρόνο)

και οι συγγραφείς.........που ψήφισαν μνημόνια και στήριξαν  Γιωργάκη!!!

Υπάρχουν και άλλα ........αλλά πάντα στα ξερά θα υπάρχουν και μεγάλα...!!!!!!

εμείς τι θέλουμε......???

Πολλοί ρωτάνε,αναρωτιούνται....αν δεν πάρουμε τη δόση τι θα κάνουμε?θα πτωχεύσουμε?θα γυρίσουμε στην δραχμή...θα καταστραφούμε?Αν δεν ψηφίσουμε τα μνημόνια και όλα αυτά τι θα γίνει ??? Χαός, Αναρχία........Και ποια είναι εναλλακτική πρόταση....υπάρχει διέξοδος...υπάρχει ελπίδα.....Συνεχίζοντας όμως έτσι που οδηγούμεθα? Και πάλι ψηφίζοντας συνέχεια τα μνημόνια πως θα καταλήξουμε.....Θα ξεπουλήσουμε την πατρίδα...θα γίνουμε ένα Γερμανικό προτεκτοράτο...θα αμοιβόμαστε(οι λίγοι και τυχεροί με 500-600 ευρώ),...Και εκεί χάλια είναι η κατάσταση...Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα....Τι να κάνω...τι να πω....

Το θέμα όσο αδιέξοδο είναι ...τόσο απλό μοιάζει.......ο καθένας θα πρέπει να κάνει τις επιλογές του και να είναι πάντα έτοιμος για το καλύτερο η το χειρότερο....Πέρα απο τις όποιες αντιμνημονιακές δυνάμεις του τόπου και τις όποιες προτάσεις ρίχνουν στο τραπέζι....(ρεαλιστικές για κάποιους για άλλους όχι) σημασία για τον καθένα θα πρέπει να έχει το πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος τις καταστάσεις και στο τι είναι έτοιμος να θυσιάσει προκειμένου αν όχι ο ίδιος αλλά οι επόμενες γενιές να ζήσουν σε μια ελεύθερη Ελλάδα...και όχι κατακτημένη......Αυτό για να γίνει προκύπτει ύστερα απο την προσωπική αυτοθυσία του καθενός...δηλαδή την ένταξη του στην "χαμένη γενιά".....Με λίγα λόγια....επειδή πολλά ακούγονται για πατριωτισμούς και τέτοια....και πολλοί καπηλεύονται τον όρο αυτό...ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον έρθει η ώρα για πραγματικές πατριωτικές αποφάσεις(ακομα και αν ακολουθούμε πιστά τα μνημόνια)....εκεί θα τελειώσουν τα λόγια θεωρίας....και όλοι θα πρέπει να κοιτάχθουν στο καθρέπτη και να πάρουν μια απόφαση.....Εκεί πέφτουν οι μάσκες και φαίνονται οι πραγματικoί πατριώτες....εκεί  γράφεται η ιστορία....η υπερήφανη ιστορία .....γεμάτη μεν δυστυχία και πόνο αλλά υπερήφανη .....αντιπροσωπευτική της ιστορίας του τόπου και του αίματος που έχει χυθεί για την ελευθερία..(αίμα από όλους τους Έλληνες..όλων των παρατάξεων,όλων των ιδεολογιών)

Το παραπάνω λοιπόν είναι το "χειρότερο" σενάριο....αυτό που θα πονέσει αλλά δεν θα ταπεινώσει...αυτό που τρομάζει και φοβίζει......Αλλά γιατί να θέτουμε συνέχεια το ζήτημα και το δίλημμα "μνημόνιο η πτώχευση".......Αν όντως υπάρχει αυτό το δίλημμα εμείς τι προτιμάμε? Αν αυτό το δίλημμα είναι ένα ψέμμα...για διάφορους λόγους που ακούγονται....και καλό είναι να τους ψάξουμε όλοι και να τους ακούσουμε (να ακούσουμε όλες τις απόψεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης,τα ψηφίζουμε δεν τα ψηφίζουμε).....τότε είμαστε έτοιμοι να πάρουμε το ρίσκο και να πετάξουμε αυτό το ψευτοδίλημμα στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας? Είμαστε έτοιμοι να ξεπεράσουμε τον φόβο μας και να κάνουμε την υπέρβαση?

Τελικά εμείς τι θέλουμε?

ΟΧΙ!!!!! ....28-10-2012....

ΟΧΙ στο φασισμό απ΄όπου και αν προέρχεται,

ΟΧΙ στις πολιτικές διώξεις,

ΟΧΙ στη χούντα του μνημονίου.

ΟΧΙ στους νοσταλγούς του Χίτλερ

72 χρόνια μετά η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται, και ο κόσμος εγκλωβισμένος και ανήμπορος,μοιάζει να τα έχει χαμένα και σαν φύλλο στον άνεμο...να μοιρολογάει.Όμως τα ψέμματα τελείωσαν....υπάρχει συνυπευθυνότητα πια....στο ότι κάνουμε,στο ότι λέμε,στο ότι πιστεύουμε...

Το δεν ξέρω-δεν απαντώ είναι εύκολη απάντηση αλλά δειλή!

Δεν τα φάγαμε μαζί...αλλά όλοι φταίμε...για αυτά που κάναμε και αυτά που δεν κάναμε!

Φοβάμαι....(Μανόλης Αναγνωστάκης)

 

 

Φοβᾶμαι...

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Νοέμβρης 1983

Μανόλης Ἀναγνωστάκης

Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε... - Μανόλης Αναγνωστάκης

Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε
Ἀλλότριο πλῆθος ἕρπει τώρα στὶς λεωφόρους
Ἀλλάξαν καὶ τῶν προαστίων οἱ ὀνομασίες
Ὑψώνονται ἄσυλα στὰ γήπεδα καὶ στὶς πλατεῖες.
Ποιὸς περιμένει τὴν ἐπιστροφή σου; Ἐδῶ οἱ ἐπίγονοι
Λιθοβολοῦν τοὺς ξένους, θύουν σ᾿ ὁμοιώματα,
Εἶσαι ἕνας ἄγνωστος μὲς στὸ ἄγνωστο ἐκκλησίασμα
Κι ἀπὸ τὸν ἄμβωνα ἀφορίζουνε τοὺς ξένους
Ρίχνουνε στοὺς ἀλλόγλωσσους κατάρες

Ἐσὺ στοὺς σκοτεινοὺς διαδρόμους χώσου
Στὶς δαιδαλώδεις κρύπτες ποὺ δὲν προσεγγίζει
Οὔτε φωνὴ ἀγριμιοῦ ἢ ἦχος τυμπάνου·
Ἐκεῖ δὲ θὰ σὲ βροῦν. Γιατί ἂν σ᾿ ἀφορίσουν
Κάποιοι –ἀναπόφευκτα– στὰ χείλη τους θὰ σὲ προφέρουν
Οἱ σκέψεις σου θ᾿ ἀλλοιωθοῦν, θὰ σοῦ ἀποδώσουν
Ψιθυριστὰ προθέσεις, θὰ σὲ ὑμνήσουν.
Μὲ τέτοιες προσιτὲς ἐπιτυχίες θὰ ἡττηθεῖς.
Τεντώσου ἀπορρίπτοντας τῶν λόγων σου τὴν πανοπλία
Κάθε ἐξωτερικὸ περίβλημά σου περιττὸ
Καὶ τῆς Σιωπῆς τὸ μέγα διάστημα, ἔτσι,
Τεντώσου νὰ πληρώσεις συμπαγής.

....Εμφύλιος....(Ποίηση 1948-Στον Niko E...1949)

 http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%95%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_1946-1949

 Νίκος Εγγονόπουλος, Ποίηση 1948  

τούτη η εποχή

του εμφυλίου σπαραγμού

δεν είναι εποχή

για ποίηση

κι' άλλα παρόμοια :

σαν πάει κάτι

να

γραφή

είναι

ως αν

να γράφονταν

από την άλλη μεριά

αγγελτηρίων

θανάτου

γι' αυτό και

τα ποιήματά μου

είν' τόσο πικραμένα

(και πότε - άλλωστε - δεν είσαν;)

κι' είναι

- προ πάντων -

και

τόσο

λίγα

από τα Ποιήματα, B΄, Ίκαρος 1977

Μανόλης Αναγνωστάκης, Στον Νίκο Ε… 1949

Φίλοι

Που φεύγουν

Που χάνονται μια μέρα

Φωνές

Τη νύχτα

Μακρινές φωνές

Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους

Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση

Ερείπια

Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες

Εφιάλτες,

Στα σιδερένια κρεβάτια

Όταν το φως λιγοστεύει

Τα ξημερώματα.

(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;)

 (Παρενθέσεις 1949)

Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω...

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες


Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
δε θέλω ούτε μερτικό απ' το κοπάδι
μού 'πες φτερά πως έχω κάποιο κρύο βράδυ
μα εγώ φτερά δεν έχω άμα δεν τ' ανοίγω

Πάρε αγέρι στα ουράνια την πνοή μας
να κάμει όσα ονειρευτήκαμε ταξίδια
εδώ ο άρχοντας μοιράζει μπιχλιμπίδια
κι εμείς του δίνουμε στιγμές απ' τη ζωή μας

Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
εδώ ο έρωτας πια δεν περνοδιαβαίνει
αφού τ' αδέρφια μας γυρνούν σαν κολασμένοι
για να μαζέψουνε το βιος τους λίγο-λίγο

Πάνω στο στέμμα μου βρυχάται άγριος λιόντας
κι είναι του άγνωστου ο πιο μεγάλος τρόμος
το ξέρεις μάτια μου πως δεν υπάρχει δρόμος
αφού το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας

Θέλω να πάρω την φυλή μου και να φύγω,να κρυφτώ σε μια τρύπα να μην βλέπω και ακούω την μιζέρια και την κλάψα της εποχής.Όλοι κλαίνε....σε μια συζήτηση πια ο νικητής είναι αυτός που θα κλάψει περισσότερο...Όλοι κατηγορούν, όλοι τα βάζουν με όλους εκτός με τον εαυτό τους...Όλοι ξέρουνε την αλήθεια, ξέρουνε τα πάντα, αλλά κανείς δεν φταίει για το τίποτα....Θέλω να πάρω την φυλή μου και να φύγω....όλοι έχουνε γνώμη αλλά κάποιος άλλος φταίει.....έχουνε μια γενική αόριστη γνώμη κατηγορίας αλλά κανένας δεν λέει...για τα δικά του λάθη ....τις δικές του λάθος επιλογές.....Όλοι λένε πως είναι πολιτικοποιημένοι....αλλά όχι κομματικοποιημένοι....για να μην εκτιθενται για να μην φανερώνονται....για να έχουνε γνώμη κοινά αποδεκτή και να μπορούν να κλαίνε περισσότερο και χωρίς κόστος.....Τελικα οι αντικειμενικοί,οι αόριστοι και οι κρυφοί πρέπει να είναι οι πιο "επικίνδυνοι"....γιατί στο τέλος το ποσοστό τους είναι αυτό που βγάζει κυβερνήσεις.Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω...η δικιά μου φυλή είναι γεμάτη από αμαρτίες και λάθη...ενοχές και παραλείψεις...αλλά πρέπει να την κάνει σιγά σιγά ....δεν αξίζει τον κόπο! Η δικιά μου φυλή δεν έχει προδιάθεση το μίσος......και ούτε γουστάρει τα πολύ άκρα...η δικιά μου φυλή έχει αμαρτίες και παλεύει για αυτές ...στην δικιά μου φυλή ψηφίζουν  διάφορα κόμματα..αλλά δεν διστάζουν να το πουν, η δικιά μου φυλή βαριέται να ομιλεί πολύ , γιατί νομίζει πως χάνει τσάμπα χρόνο....!!

Εκπληκτικό κείμενο από https://tovytio.wordpress.com/2012/10/03/apo_to_bahar/

ερωτευτείτε

Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια.»

Ερωτευτείτε τη διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστήσει, που δεν βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δεν μπερδεύει την μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο. Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.

Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον Σπύρο Παπαδόπουλο, που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο. Ας πιούμε στην υγειά τους

Αυτούς που τραγούδησαν το τίποτα δεν πάει χαμένο φτύνοντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.

Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και δίχως λόγο.

Ερωτευτείτε τα καφενεία του Γκόρπα, τα μπαρ του καλοκαιριού, τα τραπεζάκια έξω, το τάβλι δύο γέρων έξω απ’ τα άδεια μαγαζιά τους, τα σουβλάκια στα σκαλάκια των πολυκατοικιών, τις μπύρες στα δύο και το κορίτσι που περνάει ρίχνοντας λοξές ματιές.

Τα ξυπόλυτα κορίτσια, τα κορίτσια που δεν ποζάρουν, τα κορίτσια του Ιουλίου, των αόρατων νησιών, τα κορίτσια με τα αλατισμένα μαλλιά και την κόκκινη μύτη. Αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος, η αλήθεια, το τέλος και η άκρη του νοήματος.

Τους αδύναμους. Δείτε. Η κούτα του άστεγου, το στοίβαγμα του μετανάστη, η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια, ο απλήρωτος λογαριασμός. Υπάρχουμε και για να αναποδογυρίσουμε αυτό το ασυνάρτητο σύμπαν.

Ερωτευτείτε τους αυτόχειρες των χρόνων που ζούμε. Τρέξτε κοντά τους, απλώστε το χέρι, σταθείτε προσοχή. Αν δεν καταφέρετε να συγκρατήσετε το κορμί τους, πριν αυτό αιωρηθεί οριστικά και αμετάκλητα, κρεμαστείτε μαζί τους.

Αυτόν που έγραψε πρώτος το «οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους» και αυτόν που το φωτογράφησε και αυτόν που το έκανε ριτουίτ και αυτόν που χαμογέλασε βλέποντάς το.

Ερωτευτείτε την πληγή του κυνηγημένου ξένου. Το φόβο του ανθρώπου χωρίς χαρτιά. Τη μοναξιά του ανθρώπου που πέρασε μέσα απ’ τις νάρκες και τα κύματα, για να πέσει απ’ το λυσσασμένο μαχαίρι του φασίστα.

Τους διαδηλωτές, που ανεβοκατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, φωνάζοντας αλληλεγγύη, φωνάζοντας ελευθερία. Τις ομάδες σε γειτονιές και συνοικίες, που μαζεύουν ρούχα, που μαζεύουν φαγητά, ταινίες, υλικά και ανταλλάσσουν τα πάντα εκτός από χρήματα.

Αυτούς που βαριούνται να μιλήσουν για τη δουλειά ή τα λεφτά. Αυτούς που σου λένε το αγαπημένο τους χρώμα, το τραγούδι της εφηβείας τους, που θυμούνται το πρώτο κορίτσι που φίλησαν με τρυφερότητα και αυτούς που, σαν τον Χόλντεν, όταν λένε καριέρα, εννοούν να προσέχουν τα παιδιά που παίζουν σε ένα τεράστιο γήπεδο κλοτσώντας μπάλες πάνω κάτω και τραγουδώντας στίχους χωρίς λόγια, μόνο λα λα λα.

Τον Ντουρούτι, τον Ηλία Λάγιο και τον κλόουν του Μπελ. Τον Νίκο Καρούζο που πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια ποιήματα σε χαρτοπετσέτες.

Ερωτευτείτε αυτούς που δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφικτο, αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα που δεν έχουν εξήγηση, αλλά ούτε θρησκευτική προέλευση, αυτούς που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο και αυτούς που δεν πίστεψαν σε οτιδήποτε ειπώθηκε οποτεδήποτε σε δελτίο ειδήσεων.

Αυτούς που κολύμπησαν νύχτα μεθυσμένοι και αυτούς που πνίγηκαν επειδή δεν άντεξαν τη σκληρότητα του κόσμου.

Ερωτευτείτε την φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή, το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» και το παιδί που σφίγγει μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο. Στα κρυφά, στη σιωπή, είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δεν έχει άδικο.

Τον Χρήστο Βακαλόπουλο που έλεγε για τον Αύγουστο του Νίκου Παπάζογλου, «το τραγούδι δεν είναι ερωτικό, αλλά ερωτευμένο». Μην δίνετε σημασία σε οτιδήποτε είναι ερωτικό, αλλά όχι ερωτευμένο.

Την Άννα Καρίνα, την Μόνικα Βίτι, τη σερβιτόρα της διπλανής καφετέριας, την Ροζάριο Ντόσον και όλες τις γυναίκες που έχουν αίμα μπερδεμένο, αίμα που έρχεται από δύο ή τρεις ηπείρους.

Ερωτευτείτε τον πατέρα κάποιου γαμπρού που με το τσιγάρο στο στόμα, μεθυσμένος, χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Ερωτευτείτε το αχ Παναγιά μου, στο τέλος κάθε τέτοιας μουσικής.

Αυτόν που έγραψε, «μην αγαπάς τον πλησίον, αλλά πλησίασε τον αγαπώντα».

Την πιο μικρή ελιά στην κοιλιά της, τον απογευματινό ύπνο κάτω απ’ το αρμυρίκι ή την καρυδιά, την πιο λεπτή ειρωνεία, το παγάκι, την παρέα που κλαίει γελώντας και τη βουβαμάρα του καταστρώματος της επιστροφής.

Ερωτευτείτε το κορίτσι μου. Κάθε πρωί, κάθεται νυσταγμένη στην άκρη του κρεβατιού με γερμένους τους ώμους και τα χέρια να κρέμονται σαν τεράστιο εκκρεμές. Αυτή η εικόνα είναι η ασπίδα, η μολότοφ και το φωτόσπαθο που κρατάω στη χούφτα μου και με κάνει ιπτάμενο, απίθανο και ανήλικο.

Ερωτευτείτε το κορίτσι που περνάει δίπλα σας εδώ και τώρα.

Ερωτευτείτε.

πολιτικη προσέγγιση..by AXAXOYXAS!!!

Γράφει ο AXAXOUXAS

Τριγύρω κυριαρχεί μια ύποπτη σιγή
του Μπάρακ προέχει τώρα η επανεκλογή
Κενυάτης, Χαβανέζος, λίγο Φιλιππινέζος
μ’εξαίρετο ταλέντο να δρά ωσάν Κινέζος

Σα να μην έγιναν ποτέ επιθέσεις στη Λιβύη
Η Σινοιαπωνική σύρραξη μάλλον δεν ισχύει
Λατίνοι στην Ευρώπη εν πλήρη ηρεμία
Συρία, Τουρκία και Ιράν παίζουν τα παιδία

Οι Κούρδοι πρόσφατα έπαυσαν φαίνεται τα πυρά τους
και οι Ισραηλίτες κάθονται στα αυγά τους
Στην Αφρική ως γνωστόν ζουν ειρηνικά
όπως και σ'όλα τα χωριά τα αφγανικά

Υπάρχει όμως μια γωνιά σε τούτο το πλανήτη
στη χώρα που εγέννησε το μέγα Μιαρίτη
που γίνεται επανάσταση για τα νέα μέτρα
δεν υπάρχει νέος να μη πέταξε πέτρα

Ηγέτη στον αγώνα έχουμε Αλεξ Τσίπρα
αν έκανε αλλιώς δε θα είχε τσίπα
στις κρίσιμες στιγμές η τακτική ώριμου φρούτου
με προδοσία ισοδυναμεί όμοια με του Βρούτου

Κάτι έγραψα λάθος, ο εγκέφαλος συντονίζεται
Ολος ο κόσμος καίγεται και η Ελλάς χτενίζεται…

Στο καφενείο του χωριού...όλα είναι Cool!

Στο χωριό υπάρχει μια ηρεμία πάντα....μια "ανησυχητική" ηρεμία...Εκεί όλα κυλάνε αργά και χαλαρά.

Κανένας δεν βιάζεται να κάνει κάτι,κανένας δεν αγχώνεται για το οτιδήποτε.Το καφενείο του χωριού είναι χώρος συνάντησης των κατοίκων...Ιδιαίτερα μετά την λειτουργία της Κυριακής μαζεύονται όλοι και ξεκινάνε οι συζητήσεις....πολιτικές,κοινωνικές, για τα θέματα του χωριού..αλλά και τα γνωστά "κοινωνικά σχόλια"....

Το καφενείο του χωριού είναι ένα παράξενο μέρος για όποιον δεν το έχει ζήσει...Έχει την χάρη του..έχει την γοητεία του..

Γενικά η επαρχία ζει σε χαλαρότερους ρυθμούς απ'οτι η Αθηνα.Αυτό δεν είναι κακό...

Το κακό αρχίζει από αλλού....

Δεν ξέρω πως να το πω ...δεν ξέρω πως να το εκφράσω.....αλλά στο καφενείο γενικώς υπάρχει μια χαλαρότητα....όχι μόνο απο τους ηλικιωμένους..αλλά και από τους νέους....Δεν υπάρχουν στόχοι δεν υπάρχουν οράματα δεν υπάρχει τίποτα...Αντί λοιπόν οι δύσκολες υπάρχουσες συνθήκες να τους κάνουν "ανήσυχους" ..παρατηρείται μια cool διάθεση...

Όλα είναι cool.....τσιγαράκι,καφεδάκι και ποτό....και δεν βαριέσαι........ακόμα και όταν παρουσιάζονται ευκαιρίες...."έλα μωρέ...χαλαράαα".....

Πουτάνα Αθήνα με τους Ολυμπιακούς σου αγώνες και όλα τα φράγκα που πήγαν εκεί.....αλήτες πολιτικοί.....Αίμα-Τιμή-.........

Την ζηλεύω κατά βάθος αυτή τη φάση προσπαθώ να το παίξω και εγώ cool τελευταία..αλλά δεν μου βγαίνει...δεν με αφήνει η καθημερινότητα..

Στην επαρχία όλα βαίνουν καλώς......ελπίδα μας είναι μόνο ο Θεός!

(Υ.Γ...Δεν αναφέρομαι φυσικά  σε όλη την επαρχία..σίγουρα θα υπάρχουν και υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις και σε περιοχές αλλά και σε ανθρώπους σε ίδιες περιοχές)

Άνθρωπε του πλανήτη γη....

Άνθρωπε του πλανήτη γη...αν αυτό το τραγούδι δεν σε καθηλώνει...πες το μου να μην ξαναασχοληθώ πια μαζί σου!!!!

Εκεί που καλπάζεις...

8/6/2006

Εκεί που καλπάζεις

Κι’η γη, ο αέρας, ο ουρανός δικά σου θα’ναι

θα πνίγεται στην άκρη ο κενός, εκεί θα πάμε

που η μοίρα θα φωλιάζει σε ευχή,σ’ακολουθάμε

                                   πιο πέρα ήλιος φωτεινός, εδώ κοιμάμαι

Ανατολή μου μύρισες, με άφησες στο δρόμο

                                   κι’εκεί που σε γύρευα, είδανε το τρόμο

                                   μήπως σε βρω φοβήθηκαν, μη τους αφήσω

                                   κι’είπα ένα ρυθμό απόψε θ’αρχίσω

Τραγούδια που αγάπησες μακριά δεν σ’αφήνουν

έρχονται από το νοτιά, την αγκαλιά σου πνίγουν

μα εσένα οι θύμισες ξυπνούν, τσιγάρο ανάβεις

στο ξέφωτο, στην ερημιά, εκεί που καλπάζεις.