Το νέο πολυτεχνείο!!!

Θα είναι κρίμα ο χώρος του προαυλίου της ΕΡΤ να μην μείνει στην ιστορία ως το νέο Πολυτεχνείο!

Δυστυχώς δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες....

Στο προαύλιο της ΕΡΤ είδα ένα κοριτσάκι με παπούτσια με φωτάκια!

Στο προαύλιο της ΕΡΤ είδα ένα κοριτσάκι με παπούτσια με φωτάκια

Την συνόδευε η μητέρα της. Πολύ πιθανό η μητέρα της να είναι μια απολυμένη κρατικοδίαιτη δημόσιος υπάλληλος. Να είναι μια υπάλληλος που μπήκε με βύσμα και τώρα που οι καιροί αλλάζουν χάνει την δουλειά της....Αλλά εμένα τι με νοιάζει....αφού είμαι ιδιωτικός υπάλληλος ή πρώην υπάλληλος και νυν άνεργος. Βέβαια...

1) και εγώ κάποτε, κάπου...προσπάθησα  να μπω στο δημόσιο. Δυστυχώς δεν βρήκα βύσμα ή το βύσμα που βρήκα ήταν μικρό

2) και εγώ πήγα στο στρατό με βύσμα. Τα πέρασα τέλεια.

3) και εγώ εκμεταλεύτηκα γενικώς κάποιους γνωστούς ή χρημάτισα κάποιους αγνώστους και είχα μια ειδική μεταχείριση σε κάτι έναντι κάποιων άλλων ή έναντι του δημοσίου συμφέροντος.

Παρ'όλα αυτά τώρα που το όνειρο του δημοσίου έχει τελειώσει...νιώθω αδικία για την ζωή..είμαι αδικημένος και στ'αρχίδια μου όλοι αυτοί να πάνε να γαμηθούν.Ο κοινωνικός αυτοματισμός καλά κρατεί....!!!

Στο προαύλιο της ΕΡΤ είδα κάποιον που κράταγε Ελληνική σημαία.

 Ο Ελληνικός αρχαίος πολιτισμός είναι ταυτισμένος με την λέξη Δημοκρατία. Ποιος άραγε έχει το δικαίωμα να κλείνει διακόπτες με το έτσι θέλω; Ποιος μπορεί να κλείσει μέσα σε ένα βράδυ τη δημόσια ελληνική τηλεόραση; Μόνο απολυταρχικά καθεστώτα.....που δυστυχώς τα ζούμε.

 Στο προαύλιο της ΕΡΤ είδα και άλλους που κρατάγανε σημαίες κομμάτων της Αριστεράς.

Τι τρομερές διαφορές έχει όλος αυτός ο κόσμος εκεί και είναι χωρισμένος σε πολλά κόμματα.Τα ίδια προβλήματα δεν έχουν, τα ίδια όνειρα δεν κάνουν; Τι κρίμα να μην ήταν όλοι μαζί, ενωμένοι συμπαρασύροντας το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού, χτίζοντας μια Ελλάδα από την αρχή, ξεπερνώντας με τη βοήθεια του λαού τα μεγάλα βαρίδια και εμπόδια. Τι κρίμα που οι ουτοπικές προσεγγίσεις των θεμάτων αν έχουν μια πιθανότητα να πραγματοποιηθούν θα είναι όταν πια θα έχουμε 100% πέσει από το γκρεμό και έχουμε πεθάνει και όχι όταν ακόμα μισοστεκόμαστε στα πόδια μας! Τι κρίμα που η Αριστερά παλεύει όχι ενωμένη αλλά σε κομμάτια; Πάντως και τι έκπληξη για κάποιον απλό χαμηλόμισθο υπάλληλο της ΕΡΤ που ψήφιζε στη ζωή του Δεξιά κόμματα και τώρα την στιγμή της προσωπικής του δυστυχίας βλέπει από το παράθυρο να ανεμίζουν κάτω σημαίες Συριζα,ΚΚΕ(ΠΑΜΕ), Ανταρσύα κ.α. Οι γραφικοί-πάράξενοι για αυτόν και τις ιδέες τους είναι εκεί...για όποιον λόγο και ας είναι....ιδεολογικό για άλλους,ψηφοθηρικό για άλλους...είναι όμως εκεί!

 Στο προαύλιο της ΕΡΤ είδα πολλές παρέες κυρίως νεαρών ατόμων να κάθονται στο γκαζόν με μπύρες και σουβλάκια και να απολαμβάνουν την μουσική.

Ακούγανε από όπερα μέχρι ροκ. Από Μότσαρτ μέχρι Θεοδωράκη και Σιδηρόπουλο.Τις γουστάρω πολύ αυτές τις φάσεις. Ευτυχώς τις έκανα μικρός τις κάνω και μεγάλος και θα τις κάνω και παππούς(αν και ξέρω πως τα σουβλάκια θά'ναι κομμένα τότε).Είδα και ακροατές της όπερας και του μεγάρου να κάθονται δίπλα σε αριστεριστές. Ενδιαφέρουσα ανομοιομορφία και συνύπαρξη.

Στο προαύλιο της ΕΡΤ είδα συνδικαλιστές.

 Βασικά δεν έχω στοιχεία ποιοι από αυτούς που περνούσαν δίπλα μου ήταν συνδικαλιστές αλλά όποια γλοιώδη φάτσα έβλεπα που δεν μου άρεσε τον έκανα από μόνο μου για συνδικαλιστή. Δεν φταίω εγώ για την γνώμη μου....αλλά φταίω όμως για την κατάντια της Ελλάδας....για αυτά που έκανα και αυτά που δεν έκανα, για αυτά που είδα και δεν μίλησα και αυτά που έφαγα αμάσητα.Άρα ξεκινώντας από τα δικά μου λάθη και παραλείψεις μπορώ να εκφράσω και τα λάθη των άλλων και τους λάθους ανθρώπους που εκπροσωπούσαν εργαζομενους.Όχι όλοι φυσικά ..δεν μπορεί όλοι να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι..αλλά πολλοί!

Στο προαύλιο της ΕΡΤ είδα και άλλα πολλά
Βουλευτές, πολίτες επώνυμους και ανώνυμους, μια κυρία με το σκυλάκι της, έναν κύριο να κάθεται σε μια καρέκλα έχοντας ένα laptop στα χέρια,συνδεδεμένος στο facebook, είδα ανθρώπους οργισμένους, είδα ανθρώπους γενικά και ειδικά που δεν κάτσανε σπίτια τους και πήγανε στο ραδιομέγαρο ....δεν σας τα λέω όλα πάντως πηγαίντε να φτιάξετε εικόνες να συμπληρώσετε την παράγραφο αυτή και εσείς!!!

Στο προαύλιο της ΕΡΤ είδα ένα κοριτσάκι με παπούτσια με φωτάκια

Ερωτεύτηκα την ανεμελιά της και την παιδικότητα της.Σκέφτομαι σε δεκα τρία χρόνια που θα ενηλικιωθεί να την ζητήσω σε γάμο, αλλά σίγουρα θα φάω χυλόπιτα γιατι θα της είμαι πολύ μεγάλος.

Εύχομαι πάντως σε δεκα τρία χρόνια από τώρα να ζει σε μια καλύτερη χώρα με καλύτερους ανθρώπους.

Τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή. 

Venceremos!!

 

 (Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τη φίλη και στιχουργό Αγγελική Α.)

 



 

Καλως ήλθατε στο στρουμφοχωριό μας!!!!

Στο στρουμφοχωριό μας στα χρόνια της κρίσης  η ζωή κυλάει σε ήρεμους ρυθμούς...

 
Ο Μπαμπαστρούμφ χάνεται στα βιβλία των μεγάλων οικονομολόγων,θεωρητικών,ιστορικών,ηγετών της ανθρωπότητας...προσπαθεί να βρει την χρυσή τομή,να λύσει το γόρδιο δεσμό. Αν και είναι ο σοφός του χωριού φοβάται πως πια δεν μπορεί να δώσει κάποια λύση στο πρόβλημα,οπότε αναλώνεται στην φιλοσοφική θεώρηση του θέματος χωρίς να δίνει κάποια σημαντική εκβάθυνση!

 Η Στρουμφίτα βάφεται μπροστά στον καθρέπτη και ετοιμάζεται για μια άλλη καυτή έξοδο,έτοιμη να ανάψει φωτιές στα στρουμφάκια που θα βρεθούν να διασκεδάζουν στο ίδιο μέρος με αυτή.Θα βγάλει και φωτογραφία με το καινούργιο συνολάκι στο στρουμφοface!!Στόχος της είναι να ξεπεράσει το φράγμα των 100 likes.

Ο Λουλούκος γράφει ποιήματα για την κρίση και όλα αυτά που βιώνει το στρουμφοχωριό. Κατά βάθος γνωρίζει πως όλη αυτή η κατάσταση είναι ότι το καλύτερο για την έμπνευση του και σαφέστατα η τέχνη πάνω απ'όλα και πάνω απ'όλους.

Ο Μελένιος κοιτάζεται όπως πάντα στο καθρέπτη.Έκανε μπράτσα και κούρεψε και το κεφάλι του. Είναι στην μόδα πια όλα αυτά.Καθρέπτη καθρεπτάκι μου ...μάλιστα τελευταία μιλάει και τον ακούνε όλοι με προσοχή και κάνοντας προσοχή.

 Ο Λιχούδης καταβροχθίζει τα πάντα ...Παλιά το έκανε από συνήθεια, αλλά τώρα λόγω μελαγχολίας,το ρίχνει στο φαί.

Ο Χουζούρης είναι άνεργος,συχνάζει στο καφέ-μπαρ του χωριού συνέχεια." Έλα μωρέ μπόρα είναι και θα περάσει και αυτό.Παίζουμε κανένα ταβλάκι τώρα; Άδικη ζωή,άδικη μοίρα.....Καλά ρε αυτά τα κολόπαιδα που κλείνουν τους δρόμους, που τρέχουν στις πορείες,θα βάλουνε μυαλό. Επαναστάτες του κόλου είναι....δυστυχώς κανένας δεν μοιάζει σαν και εμένα "
 
Ο Γκρινιάρης διαμαρτύρεται για όλους και για όλα, φόρους-τέλη-σκουπίδια-απεργίες-ανεργία ...είναι ο πιο αγαπητός του χωριού γιατί κανένας δεν μπορεί να τον νικήσει στην γκρίνια και όλοι συμφωνούν μαζί του.

Ο Ξεφτέρης....η εργατική τάξη του χωριού....κατηγορεί τους άλλους εργαζόμενους,εύχεται να κοπούν και στους άλλους τα επιδόματα όπως τα κόψανε και σε αυτόν. Χρησιμοποιεί πια το μυαλό του σκεπτόμενος καταστροφικά και όχι δημιουργικά. Έχει και έναν βοηθό …μελαμψό-μιγά….Κάποτε που πηγαίνανε καλά η δουλειές και το έπαιζε αφεντικό του έδινε ένα κομμάτι ψωμί...τώρα που αλλάξανε τα πράγματα και θέλει να τον ξεφορτωθεί διαδίδει άσχημα πράγματα για αυτόν.


Ο Χαχανούλης μοιράζει δωράκια που ανατινάζονται...Κατα βάθος τρολάρει τους πάντες και τα πάντα. Νιώθει συναισθήματα αλληλεγγύης ..αλλά χάνεται στο ανούσιο τρολάρισμα.Μιλάει για επαναστάσεις και νέους κόσμους καλύτερους αλλά χάνεται συνήθως  στον κόσμο του διαδικτύου,μακριά από τον πραγματικό κόσμο.
 
Ο Μάγειρας-στρουμφ έφυγε στα ξένα.Δεν έχει μέλλον αυτό το επάγγελμα στο στρουμφοχωριό. Έγινε μετανάστης αφήνοντας πίσω του γλυκόπικρες αναμνήσεις.

Ο Ντορεμί από ατάλαντος τρομπετίστας έχει γίνει ο καλύτερος του είδους. Κάθε πρωί με την τρομπέτα παίζει τραγούδια επαναστατικά.Προσπαθεί να εμψυχώσει τους συγχωριανούς τους και να τους περάσει μηνύματα.Τον θεωρούν λίγο γραφικό αλλά αυτός δεν μασάει από κουτσομπολιά.

Ο Δρακουμέλ είναι η κλασσική περίπτωση όπου ισχύει το εξής:
 

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε. Μάνος Χατζιδάκις!  

Η Ψιψινέλ είναι το τσιράκι του Δρακουμέλ. Επισκέπτεται συχνά το χωριό και μαθαίνει τα νέα των κατοίκων. Άμεσα και χωρίς αργοπορία ενημερώνει το αφεντικό της για τυχόν ανταρσίες και ύποπτες κινήσεις ξεσηκωμού, ώστε να ληφθούν μέτρα παρεμπόδισης ταραξιών και γενικότερα να υπάρχει "τάξη και ασφάλεια".

Παρ’όλα αυτά όμως τα άκρως ανησυχητικά και απαισιόδοξα,τα στρουμφάκια οφείλουν να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση, οφείλουν να επαναπροσδορίσουν πρώτα απ’όλα τον τρόπο σκέψης τους και ύστερα να δημιουργήσουν δικαιότερες συνθήκες επιβίωσης σε πρώτη φάση  και διαβίωσης σε δεύτερη ,για όλους. Είναι στη φύση των στρουμφ άλλωστε η αυτοκαταστροφή και η αναγέννηση. Είναι στη φύση τους να καταστρέφουν τα πάντα και να δημιουργούν από το τίποτα. Οι καιροί είναι δύσκολοι....αλλά ωραίοι για τα μεγάλα ξεκινήματα και τις μεγάλες αλλαγές. Ωραίοι για τις επανεκινήσεις και τις μεγάλες ανατροπές.Αν δεν είναι τώρα, πότε αλήθεια θα είναι;

Σπύρος Γραμμένος & Χρήστος Θηβαίος - Στη Χώρα Των Λωτοφάγων (Ο Παππούς)

Στίχοι-Μουσική: Σπύρος Γραμμένος


Λάντζα στην Αμέρικα
Στην Γερμανία εργάτης
Τα μάτια σου τα γέρικα
Πληγές μιας βόλτας σκάρτης

Θυμάμαι έναν παππού να λέει ιστορίες
Κρατώντας μες στα χέρια του παλιές φωτογραφίες
Πως έφυγε στα είκοσι, πήγε στη Γερμανία
Δούλευε σ' εργοστάσια, κοιμότανε στα κρύα

Πως έφτασε λαθραία ως την Αμερική
Να μένει σε ένα υπόγειο μαζί με άλλους δέκα
Γνώρισε όλους τους λαούς που υπάρχουν στη γη
Απ' το Κονγκό, τη Σαϊγκόν, τ' Αλγέρι και τη Μέκκα

Λάντζα στην Αμέρικα
Στην Γερμανία εργάτης
Τα μάτια σου τα γέρικα
Πληγές μιας βόλτας σκάρτης

Και είχε να μου λέει να χιλιάδες ιστορίες
Για υπόγειους τεκέδες για στέκια γι' αλητείες
Πως πέρασε τα χρόνια του και φύγανε τα νιάτα
Πως τα λιμάνια πέρασε και πόσα έπλυνε πιάτα

Τον είδα αρκετές φορές πλατεία Βικτορίας
Εκεί όπου τον γνώρισα τ' απόγευμα μιας Τρίτης
Τα ενενήντα κόντευε και λόγω ευγενείας
Σίγουρος είμαι πως ποτέ δεν ήτανε αλήτης

Πάνε δυο χρόνια που έφυγε μα εγώ δεν θα ξεχάσω
Τις ιστορίες του πάππου που τον ελέγαν Τάσο
Πως είχε πάντοτε μαζί φαΐ και λίγες πάστες
Κι έλεγε για τ' αδέρφια μου εδώ τους μετανάστες

Σε ξένα μέρη άγνωστα
Σε γράφανε σε λίστες
Τώρα κοιτάς τα άρρωστα
Τα εγγόνια σου φασίστες

Από το παράθυρό σου & Άνοιξε | Νατάσσα Μποφίλιου - Γιάννης Χαρούλης

Η νέα γενιά τον μεγάλων τραγουδοποιών που όπως όλα δείχνουν θα γράψει την δικιά της ιστορία στο βιβλίο της ελληνικής μουσικής ιστορίας!!!!!!!





Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Τζένη Καρέζη & Νίκος Κούρκουλος

Είμαι ένα παιδί της νύχτας
ένας ίσκιος μοναχός
ένα δάκρυ από φεγγάρι
της αυγής ένας καημός

Σ' αγαπώ μα δε θα `ρθω
να σε βρω, γιατί το ξέρω
σ' αγαπώ μα δε θα `ρθω
το φαρμάκι θα σου φέρω

Από το παράθυρο σου
πέρασε το καλοκαίρι
πέρασε κι η συννεφιά
πέρασε όλη μας η αγάπη
πέρασε όλη μας η πίκρα
πέρασε και η χαρά

Είμαι μια βροχή στον ήλιο
μια φωτιά μες στη βροχή
μια φωνή μες στον αγέρα
μια σιωπή μες στη σιωπή

Σ' αγαπώ μα δε θα `ρθω
να σε βρω, γιατί το ξέρω
σ' αγαπώ μα δε θα `ρθω
το φαρμάκι θα σου φέρω



 
Άνοιξε άνοιξε

Το παράθυρο κλεισμένο,
σφαλισμένο, σκοτεινό,
για ποιο λόγο δεν τ' ανοίγεις
πεισματάρα, να σε `δω;

Άνοιξε, άνοιξε,
γιατί δεν αντέχω,
φτάνει πια, φτάνει πια
να με τυραννάς.

Ξεροστάλιασα στ' αγιάζι
ώρες να σου τραγουδώ,
η καρδιά μου φλόγες βγάζει,
μα δε βγαίνεις να σε `δω.

Άνοιξε, άνοιξε,
γιατί δεν αντέχω,
φτάνει πια, φτάνει πια
να με τυραννάς.

Η ουτοπική προσέγγιση ενός φλερτ!!

                             1/3/2012

Κατερίνα

Δεν έχω τι  να πρωτοπώ κα τι να ομολογήσω

εγώ στον Βασιλόπουλο αντίσκηνο θα στήσω

να βλέπω το  χαμόγελο και το γλυκό βλέμμα

όμορφη σαν όνειρο, κάτι σαν να’ναι ψέμα

Σάντουιτς,σαλάτες και όλα τα καλούδια

αχ τι τόθελα να δω αυτό που’δα

μια οπτασίαν στο ταμείο να χτυπά

με  χάρη και νάζι να μας κοιτά

Πώς να σου το εκφράσω και πώς να σου το πω

θέλω μαζί σου κάποια στιγμή, ένα καφέ να πιω

αλλά του ταμείου η ουρά τα λόγια εμποδίζει

γι’αυτό γραπτά στα δίνω εγώ, πιστεύω πως αξίζει

Και σε σένα μάτια μου  τι σού’μελε να πάθεις

ποίημα γεμάτο φλερτ από άγνωστο να διαβάσεις

αλλά οι άνθρωποι για να γνωριστούνε

μια κίνηση περιμένουνε για να δούνε

Αχ και πως θα περάσει η μέρα στη δουλειά

όταν στο διπλανό κτίριο υπάρχει μια κοπελιά

Τι να κάνω και τι να σκεφτώ

για αυτό ποίημα γράφω, γιατί έχω σκοπό

Και αν στο λογιστήριο η προϊσταμένη με μαλώσει

γιατί δεν μπορεί ο νους μου στη γη να πατώσει

θα τις πω με νόημα και χάρη

«Άσε με κυρά μου,το κορίτσι αυτός άλλος μη μου πάρει»

Και αν αλλού ανήκεις και έρχομαι τελευταίος

άδικη κοινωνία,έμεινα μετεξεταστέος

δεν πειράζει όμως η προσπάθεια μετράει

ένας μαχητής ποτέ του δεν λυγάει